اعوذبالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم

غم و اندوه از غیبت و هجران امام عصر(عجل الله تعالی فرجه)

مؤمنی که ادعای منتظر بودن دارد باید در دوران غیبت امامش اندوهگین باشد و اگر چنین نبود نشانه آن است که در ادعای خود صادق نیست. اندوه شیعه حقیقی از آن روست که:

جهانی مملو از انواع ستم‌ها را می بیند و کار چندانی از او بر نمی‌آید؛ می‌بیند که حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) شاهد تمام این ظلم‌ها است و بار آن‌ها بیش از همه کوه‌های عالم بر قلب او سنگینی می کند و جز در مواردی اندک، اجازه دفع شر ظلم و ظالمان را ندارد؛ پس با او چنین سخن می‌‌گوید که‌:

«عَزِیزٌ عَلَی أَنْ تُحِیطَ بِک دُونِیالْبَلْوَی »

«بر من دشوار است که ببینم بلاها تو را احاطه کرده است»

 دوستان و یاران و پیروان واقعی آن حضرت بسیار اندک و دشمنانش و مدعیان دوستی اش آن‌قدر زیادند؛ از درک محضر مستقیم حجت معصوم الهی و بهره گیری از انواع فیض‌ها و کمالات او، که یک روز آن از زیستن یک عمر بدون حضور امام ارزشمندتر است، محروم است؛ می‌توانست با درک دوران حضور و ظهور امام عصر(عجل الله تعالی فرجه) و در سایه تعلیم و تربیت مستقیم وی، صدها و هزاران برابر آن چه اکنون هست، به رشد و کمال برسد و به همان نسبت از درجه اخروی بالاتری برخوردار شود، ولی اکنون غیبت امامش مانع از دست‌یابی به این عالی‌ترین درجات کمال و معنویت است؛ چشمانش شبانه روز هر چیز و هرکسی را می بیند و هر صدایی را می شنود، ولی از دیدن چهره و شنیدن آوای محبوبش محروم است و از این رو با آن عزیز غایب چنین نجوا می‌کند که:

«عَزِیزٌ عَلَی أَنْ أَرَی الْخَلْقَ وَ لاتُرَی وَ لاأَسْمَعَ [أَسْمَعُ] لَک حَسِیسا وَ لانَجْوَی.»

«بر من سنگین است که خلق را ببینم و تو را نبینم و از تو هیچ صدا و زمزمه ای نشنوم.»

تحمل این‌ها و بسیاری اندوه‌های دیگر ناشی از غیبت چنان بر او دشوار است که می‌گرید و انتظار دارد که دیگران هم این غم‌ها را درک کنند و با او هم صدا شوند:

«فَلْیبْک الْبَاکونَ وَ إِیاهُمْ فَلْینْدُبِ النَّادِبُونَ وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتُذْرَفِ [فَلْتَدُرَّ] الدُّمُوعُ وَ لْیصْرُخِ الصَّارِخُونَ وَ یضِجُّ [یضِجَ] الضَّاجُّونَ وَ یعِجُّ [یعِجَ] الْعَاجُّونَ »

«وبگریند و زاری کنند و اشک بریزند و شیون کنند و ضجّه زنند و ناله سر دهند.»

ولی درد دیگری بر دردهای قبلی‌اش افزوده می شود، چراکه می بیند که فقط اوست که بر اندوه و اضطرار محبوب خود گریان است و دیگران امام خود را وا نهاده‌اند. پس در این جا هم با او زمزمه می کند که

«عزیزٌ عَلَی أَنْ أَبْکیک وَ یخْذُلَک الْوَرَی عَزِیزٌ»

«بر من سنگین است که تنها من (از هجران و مصیبت های تو) بر تو بگریم، ولی دیگران تو را رها کنند و از تو غافل باشند.»

چنین اندوهگین بودن و از فراق و غم‌های امام عصر گریستن، وظیفه هر شیعه دلسوخته‌ای در زمان غیبت است و اگر چنین نبود باید بکوشد تا این حال را در خود تحقق بخشد و دیگران را نیز با خود همگام و همدل سازد.

منبع:

منبع: کتاب شریف کلام و عقاید ،  امامت و مهدویت، تالیف آقای علی افضلی ، مرکز آموزش الکترونیکی دانشگاه قرآن کریم و حدیث

متنهای عربی:فرازهایی از دعای شریف ندبه

والعاقبه للمتقین 

التماس دعا 

یا مهدی