حكمت

اعوذبالله من الشيطان الرجيم 
بسم الله الرحمن الرحيم 
سلام عليكم 

آیات شریفه ۸۲ و ۸۳ سوره مبارکه ص:

« قالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ
گفت: «به عزّتت سوگند، همه آنان را گمراه خواهم كرد،
إِلاّ عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ
مگر بندگان خالص شده ات، از ميان آنها.»

صدق الله العلی العظیم 

___________________

مخلَصین در قرآن کریم کسانی هستند که:

شیطان از گمراه کردن این گروه ناتوان است.

شيطان و نفس اماره به این افراد دسترسى ندارد، از آنها كاملا مأيوس است و نمیتواند به اندازه سر سوزنى در دل آنها رخنه نموده و اثرى بگذارد:«لَأغوِيَنَّهُم أجمَعِينَ إلَّا عِبَادَكَ مِنهُمُ المُخلَصِينَ»(حجر/۴۰). اين چنين افرادی دائماً در حرم خدا از هر گناه فعلى و قولى و فكرى و قلبى محفوظ هستند. 


 این گروه ستایش خدارا آنطور که مناسب است انجام میدهند.

هر موجودى كه بخواهد خدا را حمد كند به اندازه استعداد و ظرفيّت و بقدر فكر خود و علم خود حضرت معبود را می‏‌ستايد. اما بندگان مخلَص خدا كه هيچ جنبه مشغولیت به خود در آنها مشهود نيست، و قلب آنان عرش و كرسى خداوند متعال است، آنان میتوانند خدا را چنانكه بايد ستایش کنند. «سُبحَانَ اللهِ عَمَّا يَصِفُونَ ألّا عبَادَ اللهِ المُخلَصِينَ»(صافات/۱۶۰)


 این گروه از سؤال و حساب و حشر و ميزان‏ در قیامت معاف هستند.

«فَإنَّهُم لَمُحضَرُونَ إلّا عِبَادَ اللهِ المُخلَصِين»(صافات/۱۲۸). تمام افراد انسان باید در پيشگاه عدل خدا حاضر شوند و مورد سؤال قرار گيرند، مگر بندگان مخلَص خدا. در حقيقت، موجودى كه وجود خود را تسليم نموده و چيزى براى او نمانده است، ديگر چگونه حضور يابد و مورد سؤال واقع شود؟


 پاداش و جزاى این گروه به مقدار عملشان نمیباشد بلکه پاداش بی حد و حصر منتظرشان است.

خداوند متعال، براى بندگان مخلَص خود جزائى محدود و معين قرار نداده است، چون هر چه از بهشت و نعمتهاى بهشتى به آنها بدهد، كمتر از مقام و منزلت آنهاست. «وَ مَا تُجزَونَ ألّا مَا كُنتُم تَعمَلُونَ إلّا عِبَادَ اللهِ المُخلَصِينَ»(صافات/۴۰) پس مزد و جزاى آنها بي حد و بی حساب است. 

هر کس میخواهد بداند که جزو این گروه است یا خیر باید بداند که این گروه، از هر گونه زشتى و منكرى در حفظ و امان الهى هستند و گناه نمیکنند. 

«كَذَلِكَ لِنَصرِفَ عَنهُ السُوءَ وَ الفَحشَآءَ إنَّهُ مِن عِبَادِنَا المُخلَصِينَ»(یوسف/۲۴)

منبع: کتاب امام شناسی، آقاي سيد محمد حسين حسينى طهرانى‏،ج۱، ص۴۶

___________________

عصمه المعتصمین و کهف الحصین دو شان امام عصر (عج) در صلوات شعبانیه 

خداوند اين کهف را گذاشته و ما اگر پناهگاه بخواهيم، پناهگاه هست. يک وقت ما احساس خطر نمي کنيم يا بدتر يک وقت هم با دشمن رفيق شديمکه در اينجا ديگر ما پناهگاهي نمي خواهيم بلکه از پناهگاه فرار مي کنيم. ولي هر گاه احساس خطر کنيم پناهگاه هست و امام حاضر است. اگر کهف آمد همه ي خطرات دفن مي شود. اصحاب سيدالشهداء بدون ايشان از شيطان نجات پيدا نمي کردند. کهفشان امام حسين(ع) است که شيطان حريفشان نشد. شيطان حريف همه مي شود بدون معصوم. زيرا معصوم کهف حصين است. پس امام کهف الحصين است و حاضر هم است اما ما موقع خطر در وسط معرکه احساس خطر نمي کنيم. ديديد انسان وقتي در چاه مي افتد نمي تواند بالا بيايد اما داد که مي تواند بزند، اگر فرياد هم نزد بايد تا آخر در چاه بماند.ما مضطر و بيچاره هستيم حتي در سلوکمان. اگر متوجه شديم که مضطر و بيچاره هستيم غوث آماده است. «و الغوث و الرحمة الواسعة».

«و عصمة المعتصمين» اگر ما آلودگي ها را احساس کرديم و دنبال اعتصامي مي گشتيم آن عصمت وجود دارد ولي اگر احساس استغنا کرد و گفت من خودم مطهر هستم با اولين مس شيطان آلوده مي شود. نجس مي شود.

ناپاکي ها، شرک ها و آلودگي ها ما را تهديد مي کند، شيطان مي خواهد ما را مس کند ما را نجس کند. امام «عصمة المعتصمين» است و اگر ما به به دنبال اعتصام باشيم و به امام چنگ بزنيم مطهر مي شويم. آب قليل وقتي به دريا وصل مي شود نه فقط نجس را که به آن بزني نجس نمي شود بلکه نجس را هم پاک مي کند. شيطان، نجسي است که مي خواهد ما را هم نجس کند و آنهايي را که متقي نيستند، مخبّط شان مي کند. قرآن مي گويد «يتخبطه الشيطان»(بقره/٢٧٥) ربا خواران را ديوانه کرده است. مسشان کرده و عقلشان را گرفته است. ولي متقين «إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا»(اعراف/٢٠١) گردبادش را به سمت مومن مي فرستد و آنها را مس مي کند ولي آنها متذکر مي شوند زيرا جزو متقين هستند.

اگر انسان آلودگي هاي خودش را ديد که شيطان و نفس چه بر سرش آورده است آن وقت خودش را به دريا وصل مي کند تا مطهر شود. اگر انسان ديد که منفعل است و در مقابل حملات شيطان مثل پر کاه است و دنبال يک تکيه گاهي مي گشت که عزيز و نفوذ ناپذير شود که «لايحرکه العواصف» و «تزول الجبال و لا يزول» بشود که اينها اوصاف مومنين است؛ بايد به خدا تکيه کند. امام معتصم بالله است و خدا عصمت اوست لذا هيچي او را تکان نمي دهد. «اعتصمت بالله فعززته». امام علي(ع) فرمود: اگر همه با من باشند چيزي به من اضافه نمي شود و اگر همه از پيش من بروند چيزي از من کم نمي شود زيرا «اعتصمت بالله فعززته» (زيارت غديريه امام هادي ع) تو متعصم بالله هستي پس عزيزي و آمد و شد مردم چيزي در تو کم يا زياد نمي کند. ما اگر بخواهيم معتصم بالله شويم و هجوم شيطان، نفس، تطميع ها و تهديد ها که جامعه مومنين را تطميع و تهديد مي کند، ما را تکان ندهد بايد معتصم به امام و اهل بيت بشويم. در اين صورت ما هم به طهارت و هم به عزت مي رسيم. انسان با اعتصام به امام که عصمة الله است معتصم مي شود. هم پاک مي شود و ديگر نجاسات و مس شيطان او را نجس نمي کند و هم عزيز و نفوذ ناپذير مي شود. اگر کسي به اين مقامات اقرار کرد مقامات شيعه و مومنين و محبين اهل بيت را پيدا مي کند و به طهارت قلب مي رسد.

منبع: آقای سید محمد مهدی میرباقری

والعاقبه للمتقين 
التماس دعا 
يا مهدي